10de plaats BK Kwart

Volgens diverse vakliteratuur zou iemand die zwanger is in de derde maand een ongeloofelijke energiestoot krijgen. Ook volgens diezelfde vakliteratuur ben je altijd samen zwanger, de vrouw draagt de ongeboren baby wel, maar voor de man verandert er ook veel. Aangzien wij nu drie maand zwanger zijn zou het stom zijn om hier niet optimaal van te profiteren.
Wij dus naar Hollain alwaar het BK kwarttriathlon zou beslecht worden, ik met m'n fiets in de koffer en Marieke met onze baby in haar buik.
Waar voor mij andere jaren de seizoensopener van het duathlon seizoen op het programma stond, was nu het plan om aan mijn eerste stayer-triathlon-wedstrijd mee te doen. Het gevoel voor beide zaken was hetzelfde, wat mag ik er van verwachten? Hoe kan ik mij staande houden tussen de andere deelnemers?
Gezien de watertemperatuur 25°c was, was de wetsuit een verboden accessoire geworden. Dit kwam er dan ook nog eens bij... Bij de start had ik al heel wat bekijks met mijn haaienbadmuts, maar nu was de vraag; zou ik er sneller mee zwemmen?? Na een zeer woelige start kon ik nog enkele plaatsen opschuiven om dan ergens in iemand zijn voeten te zwemmen, waar het aangenaam vertoeven was, hoog tempo maar niet te hoog. Steeds zag ik Karel Pardaens kort voor mij uitzwemmen. (onze Rosse Raket doet er alles aan om zijn naam ook in het water alle eer aan te doen, rode badmuts, rood zwembrilletje, al was hij vandaag naar eigen zeggen geen Torpedo raket, maar voor mij wel een ideaal mikpunt)
In de lange loopzone naar het wisselpark riep Marieke dat ik op een 40ste plaats liep, ik had toch wel wat beter verwacht, maar aangezien zogoed als alle toppers en subtoppers aanwezig waren was dit eigenlijk normaal.
Eens op de fiets vormde als snel een groepje waarin ik samen met Karel het tempo hoog probeerde te houden. In het parcours lag een korte, maar stevige, kasseihelling. Elke, van de drie af te leggen ronden, probeerde ik daar wat volk mee te krijgen om weg te rijden. Drie keer keek ik boven achter mij en zag te totale leegte. Het stuk na die helling was stevig wind tegen zodat het niet verstandig was om alleen proberen door te gaan. Dan maar wat krachten sparen en zo binnen rijden. Ondertussen hadden we al verschillende anderen ingehaald.
Met Karel, Hassan Ozer en ook Koen Hoeyberghs in de groep wist ik dat de pees er stevig zou opgelegd worden. Karel had zoals gebruikelijk het nodige buskruit in z'n loopsloffen, Hassan kon dankzij zijn passieve fietsproef er ook snel vanondermuizen. Samen met Hassan vertrok er nog een man in het blauw (na mijn derde triatlon ken ik nog niet alle gezichten en namen). Deze kon ik in de laatste ronde nog teruggrijpen samen met enkele tragere lopers uit de kopgroep.
Al deze flitsende en iets minder flitsende acties brachten mij op een 11de plaats in het algemeen. Aangezien er voor mij nog een Hollander liep, behaalde ik zo een Top 10 in mijn eerste stayer-kwart-triatlon, dat dan nog ook gelde als BK!

Na een wedstrijd rijdt Marieke meestal met de wagen naar huis zodat ik met mijn beentjes omhoog kan liggen. Maar vandaag was ze mij vergeten... :-) Ik met de fiets naar huis... Deze extra training van 2h30 maakte allemaal deel uit van een groter plan: Eupen. Volgende week zondag staat daar mijn eerste 1/2 triatlon op het programma...

It's a Shark Tale

Vorige week, na de wedstrijd in Aarschot stonden er twee dagen 'echte' congé op het programma. Even weg van huis en vooral niks doen. Marieke en ik trokken naar Bonn en Köln om wat verkoeling te zoeken aan de oevers van de Rijn. Verkoeling hebben we daar niet echt gevonden, maar wel een leuk gadget. Als vertegenwoordiger van Polar ben ik al zodanig misvormd, dat ik overal waar ik kom een sportwinkel moet binnenstappen om te zien hoe Polar daar gepresenteerd wordt. Door wat rond te lopen viel mijn oog opeens op een mooie badmuts. Gezien mijn, met nog maar 1 jaar zwemervaring, mooie zwemprestatie in Aarschot (18de uit het water) was ik deze badmuts wel al waard vond ik! Een speedo badmuts met haaienmotief, met alle opties: tanden en vin!

Deze werd al uitvoerig getest in de mechelse vaart, maar voor de fotoshoot opteerde ik toch mijn douche.

Toen ik deze week via www.glssport.be ( de site voor allerlei nieuwtjes in minder bekende sporten) op de website van zwemmer Stefaan Maene op de site van Brian Ryckeman terechtkwam, las ik pas verhalen over een echte Shark, die naam waardig. Brian is topsporter bij onze belgische defensie, maar vooral long distance zwemmer (5 en 10km open water). Daarom zwemt hij soms tot 25km per dag! Mijn langste trainingen tot hiertoe zijn 5km en dan ben ik 1h30 bezig, ik wil er niet aan denken om daar nog een 20km (wel verdeeld over verschillende sessies) bij te kletsen. Veel tijden en records open water zijn er op zijn website niet te vinden, maar wel zijn pr op 5km indoor (25m bad): 53'37", ja dat is behoorlijk rap, 1'04"/100m en dat 50 keer na elkaar, daar heb ik maar één woord RESPECT!!

Mijn haaiengevoel beperkte zich snel tot mijn badmuts alleen bij het zien van deze tijden...

Brian is net 13de geëindigd op het EK 10km

Nationale feestdag

Gewapend met veel drank, wat energiegellekes, mijn fietsje en mijn Polar S725x Tour Edition 2006 trok ik op onze nationale feestdag richting Stavelot. Den défilé in Brussel liet ik voor de 25ste keer op rij aan mij voorbij gaan, maar met mijn zwarte koersbroek, geel truitje en rode helm gedroeg ik mij als een echte belg bij onze zuiderburen.
Op het trainingsprogramma stond een stevige training. Een kleine 120km verdeeld over twee ronden met telkens de Haute Levée, de Rosier, Basse bodeux en de Wanne. Na de Wanne eerst nog een klein lusje richting circuit van Francrochamps, maar vooral langs de auto om twee nieuwe drinkbussen te halen, alvorens ik terug de haute levée aanvatte.
De eerste twee hellingen werden gewoon aan een goed tempo genomen (hartslag tussen165 en 172). Op het eerste deel van de Basse bodeux (vertrekkende vanuit Rahier) lag mijn ketting op de 39x18 en wisselde ik 30" zitten af met 30" 'en danceuse', naar het einde van de helling ging mijn ketting van op de 39x17. Daarna in stomende vaart naar Trois Ponts om een krachtblok op de Wanne te doen. Hier gelde hetzelfde principe als op de vorige helling (30"-30"), maar elke twee minuten schalkelde ik één tandje bij om boven te komen op de 39x12 én met ongelooflijk zere poten!!
Toen ik mijn fietsje terug richting wagen draaide verschoot ik wel van mijn gemiddelde: 30,4km/h(117,5 km in 3h51 en 2190 hoogtemeters). Het voordeel van ginder alleen te fietsen is dat je na een helling op niemand hoeft te wachten en niemand die op jou hoeft te wachten, zo kan je direct in een afdaling een hoger tempo ontwikkelen.
Dan fietsje in de auto, loopsloefen aan en 15' aan 15km/h in vlakke zon...

Deze hete nationale feestdag werd op trainingsgebied afsloten met 40' rustige zwemmen in de Mechelse vaart...

8ste plaats Powertriatlon Aarschot

Na de kwart in L’Eau d’Heure was dit mijn tweede afspraak van het seizoen. Voor het seizoen had ik als één van mijn drie doelstellingen top 15 in Aarschot vooropgesteld. Op de website van de wedstrijd kon je perfect alle ingeschreven atleten volgen. Naarmate de wedstrijd dichterkwam stegen mijn kansen op een top 10 notering. Eens in Aarschot aangekomen was echter groot mijn verbazing als ik daar kleppers als Dennis De Vriendt, Koen Hoeyberghs, Karel Pardaens en Jim Beuselinck zag rondlopen. Van Gerrit De Pauw, Thierry Claes en Jim Thijs wist ik al dat ze ingeschreven waren. Reken daar nog een klad sterke mannen die net onder de top acteren, het selectieve parcours en de hitte bij en je weet dat je een mooie wedstrijd zal krijgen.

Toen we naar de start trokken begonnen de zenuwen toch al wat op te spelen, een zwemstart is toch nogaltijd wat anders dan een loopstart, en na mijn debuut in Wallonië (waar niemand me kende) was het hier wel andere koek. De eerste ronde van de 2,5 af te leggen ronden ging verbazend vlot en kon ik lange tijd de voeten van Karel Pardaens volgen, maar toen we uit en terug in het water moesten (na elke ronde een korte loopstrook) begonnen mijn armen toch wel al wat te wegen. De zwemmers voor mij liepen verder uit, maar veel achtervolgers kwamen er niet echt dichter. In de laatste ronde werd ik nog door een tweetal zwemmers gepasseerd en klom ik ergens als 20ste uit het water. Zeker niet slecht en ik kon aan mijn remonte beginnen, maar toen ik onder meer Thierry Claes naast mij zag wist dat hij mij daar wel wat zou bij helpen :-)

De wedstrijd was niet-stayeren, maar gezien de aarde van het parcours en de afwezigheid van officials werd de niet-stayer-regel van 10m door vele atleten ruim geïnterpreteerd. Al snel haalden we enkele eenzaten bij en vormden we een groepje van een man of acht, schat ik. Ik voelde me bijzonder goed op de fiets en reeds dan ook constant ik eerste of tweede positie. Bij het ingaan van de laatste ronde (1 aanloopstrook van 15 km en dan nog 3x15km) zag ik dat er maar één fietser meer aanhing. Met z’n tweeën hebben we dan nog eens zo goed mogelijk proberen doorrijden om een grotere kloof te slaan. Ondertussen van Thierry Cales al uit de wedstrijd gestapt (in totaal zouden er bijna 50 atleten de strijd staken, waaronder ook schoonbroer David en (ex-) collega duathleet Nico Huybrechts). Eens uit de wisselzone vond ik redelijk snel het goede loopritme. Groot was echter mijn verbazing toen en loopparcours er enigzins anders uitzag als gedacht. In plaats van een lange aanloop licht bergop naar een steile knik, kregen we al een korte knik onder de voeten geschoven gevolgd door een afdaling en dan die tweede knik aan te vatten. Gedurende 7 km kon ik redelijk goed opschuiven (ondermeer Gerrit De Pauw en clubmaat Hendrik Maes, beide hadden niet hun beste loopbenen, moesten eraan geloven) tot ik in het spoor kwam van nummer 6, de Nederlander Paul ten Brink. Bij een klein verhoogje van 20cm waar we af moesten voelde ik een kramp opkomen en wist ik als ik mij naar beneden zou laten bollen dat mijn hamstrings achter mijn oor zou hangen, dus bye bye 6de plaats en toen begon mijn tank ook leeg te lopen, met de moed der wanhoop nog een energiegel genomen maar de laatste afdaling was er te veel aan en kon de luid aangemoedigde Steven Janse mij nog voorbijgaan.

Tijdens de loopproef was ik Hendrik dan al voorbijgegaan en kon ik ook de andere 3ct-er Dirk Huyberechts 1 plaats achter mij houden, en werd ik eerste 3ct-er!! Met drie man binnen de eerste 15 kon onze supporter-voorziter Gerben Vanheyste ook met tevreden gevoel terug huiswaarts rijden.
Zo werd een een achtste plaats mijn deel, waar ik toch zeer tevreden mee ben en kan ik ook zeggen dat ik mijn entree in het Vlaamse triathlonland niet gemist heb!

Verder nog een pluim aan de organisatie op gebied van bevoorrading. Bij elke fietsronde was er mogelijkheid tot het nemen van water en isostar in grote drinkbussen en op elke loopronde waren er drie posten voorzien met water, sponzen en cola. Maar door het warme weer was het waterpistool dat Marieke, Trees en Rube meehadden ook geen overbodige luxe!!

Volgende afspraak BK ¼ in Hollain, binnen twee weken. Dan toch een kwart stayerwedstrijd die normaal niet voorzien was, maar kom eens in een testosteron-peleton gaan rijden is altijd wel fun. Maar vooral voor diegene die het niet weten; Marieke is ooit belgisch kampioen duathlon geworden, als triathlete en van die titel heb ik nog nooit mogen proeven. Dus moet ik nu in mijn tweede carrière alle kansen aangrijpen om die titel te pakken!! Stijn Goris en co, u weze gewaarschuwd :-)

Een volledige uitlsag kan je vinden op: http://www.aatt.be/race/results/uitslag_power.html?wed_id=43

Een uitgebreide fotoreeks vind je op
http://www.3athlon.be/ en http://www.lttl.be

De wereld vanuit de lucht

Omdat het niet altijd triatlon moet zijn trokken we twee weken terug met de familie Peeters naar Spa. De vorige trips is die richting waren altijd verplaatsingen met de fiets in de koffer om daar een stevige training af te werken.
Gefietst is er nu ook, maar de bedoeling was toch om eens uit een vlieger te springen; een duosprong wel te verstaan. Na een korte uitleg van 5 minuten en enkele uren wachten mochten we (David, Guy (twee schoonbroers), Steven (een vriend van Guy) en ik eindelijk het kleine vliegtuigje in. Met een bang en snel kloppend hartje (150 slagen per minuut op het moment van de sprong) naar boven. Na 20' stijgen duwde mijn begeleider mij als laatste richting deur, even op de rand voor de laatste instructies en dan naar beneden!!
Na wat tuimelen en draaien konden we enkele seconden in de vrije val positie hangen alvorens de parachute openging. Die paar seconden vrije val zijn echter onbeschrijflijke een aanrader voor iedereen. Eens terug beneden van onze missie werden we natuurlijk als helden onthaald :-)