Woorden schieten te kort

om te beschrijven hoe groot dit verlies is voor de sportwereld, laat staan voor zijn ouders, broer en zus. Het was al een tijdje geleden dat ik Benny gezien had, maar deze morgen was hij plots akelig dichtbij...

Ik leerde Benny kennen in 2001. Enkele weken voor mijn eerste Europese kampioenschap bij de junioren in Portugal stelde Joerie me voor aan zijn broer. Tot dan kende ik Benny enkel van naam, gezicht en vooral van zijn prestaties. Als 20-jarig broekje in de duathlonwereld durfde ik de nummer 1 amper aanspreken. Achter deze immens grote sportman schuilde een nog veel groter mens. Een voorbeeld daarvan getuigde ons eerste gesprek. Het ging voornamelijk over het parcours van het EK, Benny waarschuwde me direct over het heuvelachtig terrein, de veraderlijke wisselzone en de schooheid van het loopparcours. Na discours van ongeveer 1h kende ik het parcours bijna uit mijn hoofd, enkel en alleen door de beschrijving van Benny die daarvoor uitvoerig tijd voor maakte.

Na de wedstrijd, de zoveelste titel in de rij voor Benny, de eerste voor Joerie werd er uitvoerig gevierd. Daar was Benny ook altijd voor te vinden natuurlijk. Op en top professioneel voor zijn sport, maar als het moest de eerste in de rij om te feesten!

Langs deze weg wil ik dan ook mijn steun betuigen aan de familie en vrienden. Moeder en vader Vansteelant, Joerie, zijn zus, zijn begeleider Marc,... hopelijk vinden jullie in deze moeilijke periode de nodige steun om elkaar te helpen.

Benny, we zullen je missen