'Un jour sans' in Luxemburg

Weiswampach, een klein dorpje helemaal in het noorden van Luxemburg, voor velen is dit een paradijs voor sigaretten en benzine, voor anderen een jaarlijkse afspraak met de lastigste triathlon uit het belgische SP-circuit. Na tweemaal aan de Powerman, duathlon, te hebben meegedaan trok ik voor de eerste maal (zoals zoveel keren dit seizoen) naar Weiswampach voor de 1/4 triathlon.
De parcoursverkenning de dag ervoor samen met Bert Jammaer leerde dat dit wel een parcours voor mij zou zijn. In één woord te omschrijven: lastig. Na de vorige wedstrijden was ik misschien wat overschat en legde ik mij met de zwemstart op de eerste rij. En ik heb het geweten... Van de eerste meters op mijn tandvlees, een paar keer gesandwiched tussen twee andere zwemmers, een paar keer in de touwen gehangen die het parcour afbakenden, een paar keer overzwommen en vooral iets té veel naar adem moeten happen. Ik denk dat ik al bij al nog redelijk goed uit het water gekomen ben, maar door de inpanningen in de wisselzone zeer veel tijd verloren heb. Heb liggen sukkelen om mijn pak uit te krijgen, mijn helm wou niet direct dicht en nog eens uitgegleden en kennisgemaakt met de luxemburgse bodem. In eerste instantie blijkbaar zonder erg, maar nu lig ik hier toch in de zetel met ijs omdat mijn knoesel niet erg gesteld is op een knoeseltweelingbroer die iets groter is...
Eens op de fiets probeerde ik zo snel mogelijk andere concurrenten in te halen. Dit lukte aardig maar ook niet zonder op mijn adem te trappen. Na zeven kilometer zag ik dat het echt zinloos was om nog verder te proberen op dit lastige parcours en heb mij dan maar rustig naar de wisselzone laten terugbollen.
Einde wedstrijd voor mij. Een ontgoocheling waar ik zeker niet te lang ga blijven bij stilstaan, de rest is toch al boven verwachting geweest... De wedstrijd werd gewonnen door een duitser die vaste klant is in het wereldbekercircuit, dus toch wel van een ander niveau, voor de onverslijtbare Koen Hoeyberghs en Bertje.


De echte wedstrijd
Maar voor Marieke en mij moest dan het moeilijkste nog komen... Iemand die ervaring heeft met zwangere vrouwen weet wel dat die eten moeten hebben als ze honger hebben, en liefst zo rap mogelijk. Wij dus geparkeerd aan een wegrestaurant langs de autostrade. Hadden ze daar toch net geen drie bussen bejaarden gelost zeker. De race kon beginnen... scheldpartijen, ellebogen, kniestoten en ander niet te vernoemen geweld is de sociale doelgroep niet vreemd!! Ik ken ze reeds van in het zwembad. Maar nu was het dessertbuffet hun prooi, alles op weg daar naartoe waren obstakels die zo snel mogelijk moesten overwonnen worden. Zelfs binnen hun eigen soort kennen zij geen schroom: - "Nee, de lift zit vol!" - "Ja maar, Juliette ik kan er toch nog bij?" - "Neeje Jef, dat gaat niet, want Mariette moet er nog bij en die komt direct af". Jefke dan maar met den trap naar boven en mag achteraan in de rij gaan staan, hopend dat er nog crême brulée overgelaten wordt... Aan de kassa wordt je dan ook langs alle kanten belaagd, zie dat hun aardbeientaartje koud wordt! Enige systeem en oefening is wel vereist om met deze mensen mee op daguitstap te gaan. Iedereen heeft zijn eigen functie, de culinair verantwoordelijke kiest wat er gegeten wordt, de schatbewaarders zorgen dat de rekening tot op de laatste cent (!) klopt, maar de belangrijkste taak ligt bij de verkenners. Zij palmen zo snel mogelijk een tafel in om dan richting kassa te zwaaien en zich verbaal te laten gelden met "Jooehooee", "Hier Julia, een schoon plekske",... Jaja eens je dit overleefd hebt is dit een mooi schouwspel om te bekijken terwijl je lekker geniet van je zelf veroverde vol-au-vent met frieten!!
En eindelijk weet ik waarom deze mensen geen tijd te verliezen hebben, ookal hebben ze zeeën van tijd... Zij leven alsof elke minuut hun laatste kan zijn... En kan je het hen dan kwalijk nemen... Nee toch?

It's a Shark Tale, part II

Vorig jaar begin augustus besloot ik om naast het saaie aquajoggen, elke keer ik toch in het zwembad was voor de revalidatie van mijn achillespees, wat te zwemmen. Mijn eerste zwemtraining was 5x100 met een halve minuut rust. Nu lig ik wekelijks drie tot vijf keer in het water voor trainingen tussen 3 en 5km. De intervallen zijn ook al iets langer geworden dan 100m en de rust iets minder dan een halve minuut.
Vorige week stonden er vijf zwemsessies op het programma met verschillende intensiteitsprikkels. In een rustigere training was dat 10x100m met vertrek op 1'45" en telkens de eerste 25snel en 75 extensief, steeds kwam ik toe in 1'25. Een dagje later werd er in Aalst gezwommen (50m bad), het plan was 4x800 progressief met telkens tussen 175 en 200m versnellen, rust 20". Hier verschoot ik voor een eerste keer deze week van mijn tijden: 12'53 - 12'39 - 12'27 - 12'13, die laatste was goed voor 1'31"5 per 100, nooit gedacht dat ik dit al kon zwemmen en eigenlijk had ik nog overschot want wou bij deze training nog niet in het rood gaan. Dat was voor zaterdag. Terug in een 25m bad, altijd leuker voor snellere tijden te zwemmen. Hier was de bedoeling 3x400m gevolgd door 3x100 "vollen bak" maar progressief (dus elke keer sneller dan de voorgaande) met 20" rust. Ik zou al blij geweest zijn met tijden tussen 5'45 en 5'50 en 100den in 1'20 maar het draaide anders uit... Na 200m keek ik even op mijn uurwerk en kreeg al een slok water binnen van het verschieten 2'48 en het ging nog zeer goed, 200m later kwam ik aan in 5'39. Enige angst maakte zich meester over mij want ik moest die 400 progressief zwemmen, dus na 20" weer kop naar beneden en zwemmen. Nu keek ik niet meer op mijn klok aan de 200 en kwam aan in 5'35. Dit was dan toch al gelukt. De laatste 400 afgezien gelijk de beesten maar wel aangetikt in 5'30. Ik was gelukkig als een klein kind, maar nu moesten die 100den nog komen, gewoon drie keer door de pijngrens gezwommen om mooie tijden van 1'18 - 1'18 en 1'16 te zwemmen.
Ja, ik weet het op training worden er veel wereldkampioen en worden de meest fantastische dingen gepresteerd... Maar ik weet één ding wie af en toe niet hard gaat op training zal dat op wedstrijd ook niet doen EN wie mij vorig jaar verteld zou hebben dat ik die tijden ging zwemmen had ik een lap rond zijn oren gegeven!!

Triathlonweekend Eupen

Elk jaar wordt Eupen het eerste weekend van augustus overspoeld door enhtousiaste triatleten en hun gevolg. Dit jaar was dit natuurlijk niet anders. Zaterdag een promowedstrijd over een korte afstand en zondag de lange wedstrijd (2,5 zwemmen - 80 fietsen - 21 lopen).

Voor velen is deze korte wedstrijd een leuk tussendoortje, een test na blessure, just for fun of een jaarlijkse afspraak met vrienden die elkaar eens willen uitdagen. Voor mij was deze wedstrijd ideaal om mijn supporters nog wat bij te leren...

Rube was er klaar voor, nu ik nog... Dit was voor mij mijn debuut op deze afstand, nog nooit had ik zover gezwommen (al heb ik er volgens de tijden in Aarschot wel mijn twijfels over), gefietst of gelopen in een wedstrijd. Voor de eerste twee onderdelen was ik er vrij gerust in, maar voor de afsluitende halve marathon had ik toch wat schrik.

Het zwemmen was goed, zelfs beter dan mijn gevoel. Ik ging precies niet zo goed vooruit maar kon toch verschillende atleten achter mij laten die vorige week net voor mij uit het water klommen. Eens op de fiets kwamen we vrij snel in een grotere groep terecht en ik had geen zin om steeds op te letten om geen arbiters op mijn dak te krijgen. Want op zo een parcours (bergop, bergaf, wat draaien en keren, smalle baantjes) is het niet makkelijk om steeds mooi op 10 meter te blijven. Ik ging dus maar op kop rijden en bij het ingaan van de tweede van de vier af te leggen ronden reed ik weg uit die groep. Ik haalde nog wat andere fietsers bij en kon zo als zevende beginnen lopen.

Iedereen had mij opgedragen om toch, tegen mijn natuur in, rustig van start te gaan. Ik moet zeggen, het heeft geholpen (dank u marieke)! De verschillen waren toch al vrij groot zodat ik niemand kon bijhalen in de eerste loopronde, maar ja die mannen vanvoor zijn ook geen pannenkoeken.... Bij het ingaan van de tweede ronde besloot ik maar een tandje bij te steken, halverwege kon ik Karel Smet bijhalen en liep ik in zesde stelling. Ik kon mijn tempo goed aanhouden, maar de laatste drie kilometer stond er toch een kaboutertje met een hamertje. In de afdaling naar de stuwdam passeerden mij toch nog twee man die in totaal 3 minuten sneller gelopen hebben als ik. Iets verder liep ik dan nog een volledig leeggestreden Koen Hoeyberhgs voorbij en kon ik mijn zevende stek behouden.

Een zeer geslaagd debuut op de halve afstand in mijn triatlon debuutjaar. Voor dit jaar had ik drie doelstellingen:
- lancering van mijn triatloncarrière, terugkomen na een jaar blessureleed
- Top 15 in Aarschot - 8ste plaats
- Eerste 12 belgen in Eupen - 7de plaats en 6de belg
Ik denk wel dat ik mag zeggen dat ik deze drie doelstellingen met onderscheiding gehaald heb.

Wat nu nog volgt kan alleen maar extra zijn, maar toch zal ik niet met minder ambitie starten in Weiswampach en Mechelen...

Een volledige uitslag kan je vinden op: http://www.triathlon.be/uitslagen/2006/

7de plaats 1/2 Tri Eupen

Vandaag stond mijn debuut over de halve afstand geprogrammeerd in Eupen. De 2500m zwemmen - 80 km fietsen en 21 km lopen werden afgelegd in 4h04'13" en dit leverde me een 7de plaats op. Verslagje volgt later, maar nu ga ik moe maar tevreden mijn bed opzoeken...