Geen stressfractuur

Sinds de wedstrijd in De Haan sukkel ik met een blessure aan mijn linkervoet. Na een rustperiode en medicatie wilde deze niet echt weggaan. De laatste dagen is de last (vooral tijdens het lopen, fietsen en zwemmen is geen probleem) wel wat verminderd, maar om toch wat zekerheid te hebben over de aard van mijn blessure onderging ik deze morgen een botscan.

Na een kort bezoekje aan het ziekenhuis (eerst wordt er een contrastvloeistof ingespoten) mocht ik twee uur later teruggaan voor de effectieve scan. Deze leverde niets op! Dus geen stressfractuur, waarschijnlijk is het probleem dan meer ligamentair. Dit wil zeggen dat ik, als de pijn het toelaat, hopelijk terug mag beginnen lopen. Maar verder onderzoek moet hierover uitsluitsel brengen. Afwachten dus...

De 10 miles in Antwerpen dit weekend is alvast geschrapt. Hopelijk kan ik mijn looptrainingen snel hervatten want met 43 loopkilometers de laatste 3 weken ga ik niet ver komen vrees ik...

De eikenmolen

Voor het eerst in de Ronde Van Vlaanderen werd de Eikenmolen beklommen. Ondanks het fiet dat ik al verschillende jaren zogoed als al mijn fietstrainingen in de Vlaamse Ardennen afwerk kende ik deze helling niet. Door aandachtig de koers op tv te volgen verschoot ik eigenlijk dat ik die helling elke keer zo goed als passeer maar er nog nooit ben opgereden...

Gisterenavond stond er een extensieve training op het programma met vijf hellingen kracht. Krachttraining op een onbekende helling is altijd wel plezant. Zoals Joost Zwegers (Novastar) ooit bezong: "The best is yet to come". Je kan het in zo een geval alleen maar hopen. In dit geval was het eerder "Worst case scenario" volgens dEUS. Mijn andere hellingen gingen tot maximum 8% en dit was al zittend zeer goed te doen met een verzet van 52x14. De Eikenmolen begint zeer rustig, maar de laatste 200m gaan van 10 naar 12,5%. Op zo een verzet viel dit wel tegen!

Maar wat leuker was aan deze verkenningstocht is dat ik een nieuwe mooie helling gevonden heb die ik nog regelmatig zal doen, want tot op heden volgde ik gewoon een parrallelbaan met iets minder hoogteverschil. Op de website van De Ronde Van Vlaanderen vind je het volledige profiel van deze helling.

Heuveltraining op Leirekensroute

Marieke heeft zich voorgenomen om terug wat te sporten. Tijdens haar actieve sportcarriere konden we af en toe eens samen trainen, maar dat was toen al vrij beperkt. Nu is dat natuurlijk nog veel minder, tenzij je er een mouw aan past natuurlijk.
Enige tijd terug kreeg ik voor mijn verjaardag een fietskar cadeau van haar. In eerst instantie om af en toe mee naar de bureau te rijden en later eventueel om met de kindjes te gaan fietsen. Die kindjes zijn er nu (toch al eentje) en was het moment daar om samen eens op pad te gaan. Door omstandigheden stond Marieke haar auto nog bij haar zus in Kapelle-op-den-bos. Dit kwam dus perfect uit.
Na wat bevragen en opzoekwerk op internet waren we er toch al gerust in dat Jul meekon in onze kar, weliswaar goed vastgezet in zijn maxicosi die dan op zijn beurt stevig vatgebonden was in de kar.

Wij op weg naar Kapelle-op-den-bos, na enkele kilometers waren we toch al eens gestopt om te kijken hoe het met ons Julleke was, en die leek het wel aangenaam te vinden. Zo aangenaam zelfs dat hij van Aalst tot Kapelle geslapen heeft!
De kortste weg van Kerksken naar Kapelle gaat langs Leirekensroute, een oude trambedding die loopt van Aalst over Opwijk, langs brouwerij Palm tot in Londerzeel. Na 35km zeer rustige baan sta je dus wel vrij snel in Kapelle-op-den-bos. Wel ja, snel kon je het gisteren niet noemen (gem 22,7km/h). Voor Marieke de ideale eerste fietstraining na twee fietsloze jaren en voor mij een klimtraining op vlakke wegen. Want zo een fietskar trekt toch wel aardig tegen... Het is bijna vergelijkbaar en lopen terwijl je een zware autoband voorttrekt.

Deze morgen was ik toch terug op baan zonder kar. Langs de schelde- en denderboorden stonde een souplesse training van 2h20 op het programma en ik moet zeggen, het gevoel achteraf was net hetzelfde als gisteren na 1h35.

Sporters zijn ijdel

Toen ik deze morgen de krant opensloeg zag ik een collum van één van de favorieten voor de Ronde van Vlaanderen. Nick Nuyens beschreef hoe hij met zijn ploegmaat Kevin De Weert naar de kapper was gegaan voor een speciaal "coupke ronde van Vlaanderen". De kopman van Cofidis vindt het geweldig om daar in Brugge het inschrijvingsblad te tekenen met zijn haar piekfijn in orde, nieuwe shirt, nieuwe broek, mooie witte kousjes... En dit slechts voor die tien minuten dat hij zich tussen het volk moet begeven. Eens vertrokken denk ik niet dat hij zich nog veel zorgen maakt over zijn coupe onder zijn helm.

Het is eigen aan de sportman/sportvrouw. Zij zijn dag in dag uit met hun lichaam bezig en willen er dan ook steeds piekfijn uitzien, van recreant tot topper. Ook ik ontsnap er niet aan. Na mijn ochtendkrant trok ik voor 4h de Vlaamse Ardennen in (nee niet de Ronde voor Wielertoeristen, maar mijn eigen toertje van 120km). Toen ik na mijn training onder de douche het haar van mijn benen aan het doen was maakte ik mij de bedenking: "Welk zalfke ga ik aan mijn benen doen, een relaxerende zalf of mijn zelfbruiningslotion?" Ja, zelfbruiningslotion! Toen ik nog niet werkte liep ik constant met een korte broek rond vanaf de eerste zon en konden zo mijn beentjes steeds mooi bruinen. Nu hebben deze alleen de tijd tijdens de trainingen om een kleurtje te krijgen, want dresscode bij minder dan 30°C is lange broek. Dit jaar staat er geen stage in het zuiden gepland, dus moet ik op een andere manier een kleurtje proberen te krijgen.

Ik ben niet alleen die hier zo over denkt. Veel coureurs ken ik niet persoonlijk, maar ik kan wel enkele truckjes van toptri- en duatleten verklappen, zonder evenwel namen te noemen. Twee jaar terug was ik mee met alle toppers op stage in Zuid-Afrika. Zonder truckjes was ik na drie weken mooi gebruind, maar anderen zagen natuurlijk nog bruiner... De ene combineerde een zelfbruiningscrème met de echte zon. Dus voor elke training even smeren, extra vitamine B12 zou ook helpen. De vrees van elke fietser zijn natuurlijk "de streepjes". Dit kan eenvoudig opgelost worden door de broek zo hoog mogelijk op te trekken en in bloot bovenlijf te fietsen. Als je de keuze hebt tussen binnen- of buitenbad, ga je toch buiten zwemmen, want daar brandt de zon op je rug. Een belgische (en wereldtopper) noemde ooit de zonnebank het ultieme hulpmiddel voor de "fine-tuning van zijn lichaam". Kwestie van de concurrentie te laten denken dat je al heel veel op stage bent geweest.

De ultieme truck (maar niet blijvend) is natuurlijk olijfolie! Op een multisportstage met het BOIC voor beloftevolle jongeren, vonden enkele triatleten het nodig om indruk te maken op enkele andere ploegsportsters. Rollen voor de ingang van het hotel, fietsje erop, benen insmeren met olijfolie en blinken maar!!! Of het echt geholpen heeft weet ik niet, maar op het einde van de training konden ze hun groen geworden kousjes wel weggooien...

Voor de geïnteresseerden, ik heb toch voor de relaxerende zalf gekozen deze keer...

De eerste zwemles

Gisterenavond trokken we met zijn drieën naar het Zottegemse zwembad voor de eerste zwemtraining van onze Jul. Op het programma stond een pyramide van 100-200-300-400-400-300-200-100, 10 seconden rust, vertekken aan tempo 1'30 voor de eerste 100 en de laatste 100 in 1'22. Elke volgende afstand moest minstens even snel of liever iets sneller dan de vorige zijn.
In de auto op weg naar Zottegem bleek dit al niet haalbaar te zijn voor Jul aangezien hij reeds in dromenland vertoefde, en zo een training net na het ontwaken is ook niet de makkelijkste.

Maar toch kon hij een paar lengtes zwemmen, weliswaar in klein bad en nog wat geholpen door mama en papa. Zonder één keer zijn keelgat open te zetten kon hij een tiental minuten later terug zijn salopetje aandoen en vooral zijn tocht in dromenland verderzetten...