Records moeten niet altijd gebroken worden...

Mijn laatste wedstrijd ligt nu al een dag of 10 achter de rug. Na elke seizoenseinde gaat bij elke atleet de riem er altijd een beetje af. Zo ook bij mij, al tien dagen ben ik verstoten van elke vorm van gezonde lichaamsbeweging. Dit gecombineerd met een altijd iets bourgondischere levensstijl heb ik dit jaar maar besloten om de weegschaal de komende maanden opzij te zetten. Twee jaar terug na mijn laatste duathlonseizoen wees dit onding na 3 weken 8 kilootjes meer aan. Een record... Ik ben zeker niet van plan om dit te breken! Toen ik nog op de VUB zat, en er niet dagelijks uit moest gebeurde het soms dat ik vier à vijf dagen na elkaar niet nuchter in mijn bed kroop. Een record... Ik ben zeker niet van plan om dit te breken! Maar toch ben ik er in deze zorgeloze tijden (wanneer ben ik thuis, wat kan ik doen van training? welke zwembaden zijn er open? hoe lang is het nog licht om te gaan fietsen? in geslaagd om weer een triest record neer te zetten. Wegens onvoorziene kermisomstandigheden ben ik er vorige week toch in geslaagd om in 7 dagen tijd 5 dagen smoutebollen (oliebollen) te eten... Joepiedepoepie...

In schoonheid afgesloten

Voor velen is de 1/4 triatlon in Mechelen de afsluiter van het seizoen. Met een kleine 300 deelnemers is deze wedstrijd ook altijd een paar weken van op voorhand volzet. Ook voor mij betekende deze wedstrijd het einde van mijn eerste triatlonseizoen. Na enkele mooie wedstrijden wou ik voor een laatste keer tonen dat mijn zwemmen toch al mag gezien worden.
Gezien mijn laatste wedstrijdervaringen (Weiswampach en St Martens Latem) hoopte ik vooral op een goede zwemstart. Eens deze overleefd was er wel wat mogelijk. Geholpen door de scheidsrechters, de plaats waar we in het water moesten gaan, lag 50m achter de effectieve start. De mannen (en vrouwen) in het zwart hielden ons achter deze lijn. Vandaar moesten we naar de effectieve start zwemmen en eens de eersten aan die lijn waren, weerklonk het startschot. Voor de eerste keer kreeg ik geen enkele stamp en moest ik er geen enkele uitdelen, wat een luxe!! Gedurende de eerste 1000m had ik een zeer goed gevoel en kon ik het tempo van enkele goede zwemmers volgen. De laatst 500m viel ik op die mannen nog 30" terug, maar toch kwam ik bij de eerste 25 uit het water.
Sinds de ouders van Marieke verhuisd zijn en nu vlakbij aankomst en wisselzone wonen kende ik elk bochtje van het parcours zeer goed. Op de fiets wist ik dan ook op welk plaatsen er hard kon gereden worden en waar en hoe de wind stond. Eens op de fiets heb ik dan ook zoveel mogelijk samenwerking in onze groep te krijgen. Dit lukte zeer goed, door de goede samenwerking bleven enkel de vijf koplopers buiten schot. Peter Croes was platgereden, maar Bert Jammaer, Koen Hoeyberghs en Sijn Goris kunnen natuurlijk ook een aardig stukje met de fiets rijden. Ondanks twee 'balast-atleten' reden zij zelf nog iets sneller als ons. Met Karel Pardaens in de groep wist ik dat er bij ons ook snel zou gelopen worden. Hoe een Hans Moonen, Bert Ackaert, Lander Dircken, Wim Vande Wiele zouden lopen was voor mij een vraagteken. En wat konden die mannen vooraan nog? Dat de drie Leie-mannen buiten schot zouden blijven wist ik wel, maar wie waren die twee anderen? Eens uit het fietsenpark was de achterstand 2'30" Lander vertrok zeer snel, Karel volgde in mijn slipstream. Na een kleine 500 kraakte Lander, die kon mijn tempo niet meer volgden, maar op mijn beurt moest ik Karel direct laten gaan. Op de lange stukken aan de vaart zag ik dat Karel helemaal op het einde ook wat vertraagde, maar de vogel was natuurlijk al lang gaan vliegen en ik wist dat de afstand veel te groot was. Ondertussen was ook al gebleken dat de twee, voor mij onbekende, medekoplopers vooral zeer goede zwemmers waren... Zo kwam ik zeer tevreden als vijfde over de meet.
Vorige week in Latem had ik aan Hans (de speaker) mijn ambities voor Mechelen laten blijken, top 10 zéker, afhankelijk van de bezetting top 5. Ondanks de sterke bezetting dit jaar, haalde ik toch mijn felbegeerde 5de plek!
Rechts bovenaan bij mijn profiel staat dat ik dit jaar de overgang van duathlon naar triathlion probeer te maken. Ik denk dat ik Mechelen nogmaals de bevestiging heb gekregen dat ik resoluut voor triatlon kies. Dat ik wat kon lopen en fietsen wist ik al en over het zwemmen mag ik zeker niet klagen.
Mechelen ligt nu al heel wat chocolade, olieollen, chips en een bezoekje aan de McDonalds achter me en een paar weken per
jaar kan dat wel eens deugd doen!

De logica gerespecteerd in mechelen

Triatlon is niet altijd de som van drie sporten. In mechelen was dit echter wel het geval. Als er vijf atleten aan de start staan die beter zwemmen, beter fietsen en beter lopen, dan weet je dat het zéér moeilijk is om een top 5 te halen, tenzij er ééntje platrijdt natuurlijk. hoe het mij verging tussen beide fotos lees je één dezer.

Een sprintje in Latem

Al enige jaren wordt in het idilische Sint-Martens-Latem een mooie wedstrijd georganiseerd. Momenteel beschikt Latem over de sterkste ploeg van het land. De meeste van deze atleten waren dan ook present voor de sprint triathlon. Ik denk dat de bezetting zeker zo sterk was als op het Belgisch Kampioenschap. Latem heeft dan ook de ambitie om dit volgende jaar de organiseren.
Dat zwemmen in de Leie niet hetzelfde is als het zwembad in Hasselt (zie vorige blog) had ik al na 100 meter door. Voor de tweede keer op twee wedstrijden werd ik weer eens overzwommen. Zelf ook wat slagen uitdelen kan af en toe eens helpen, maar vandaag hadden enkele atleten het op mijn haaienbadmuts gemunt. Na 150m was het mij al zo beu dat ik gewoon eventjes getopt ben met zwemmen en vroeg ik mij af of het niet beter was om te stoppen. Maar aangezien een slechte gewoonte snel aangeleerd is zwom ik dan maar door. De rest van het zwemparcours viel dan eigenlijk nog mee en kon ik nog verschillende plaatsen opschuiven. Wat blijkbaar ook een slechte gewoonte aan het worden is dat ik bij het uittrekken van mijn wetsuit eens moet vallen, dit was vandaag natuurlijk niet anders...
Eens op de fiets konden we vrij snel een groep van een 15-tal man vormen, waar ook naar gewoonte niet iedereen zijn werk wou/kon doen. Met nog een paar kilometer te gaan kwamen onder andere Bart Arnouts (met een hele groep is zijn zog) aansluiten. Als derde van onze groep reed ik de wisselzone binnen en als derde liep de wisselzone uit. Voor een keer niet naar gewoonte een snelle wissel.
Die twee snellle starters kon ik vrij snel bijhalen, maar bruggeling Wout Moreel bleef maar volgen als een schaduw. Ik liep gewoon voor wat ik waard was en blijkbaar was dit goed genoeg om, een van een blessure herstellende, Bart af te houden en ook kon ik in de laatste 500m af rekenen met mijn schaduw. Toen ik aan de loopproef begon wist ik totaal niet waar ik me ergens bevond in het deelnemersveld. Toen ik over de meet liep waren er mij al elf voorafgegaan, waaronder een zestal Latem-atleten.
Na een 1/4, een 1/3 en een 1/2 triathlon was dit mijn debuut op de 1/8 afstand (750m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen). Met toch een klein beetje trots mag ik zeggen dat weer een geslaagd debuut was. Nu nog ééntje in Mechelen volgende week en dan kunnen we beginnen aan de kinderkamer.

Ieder zijn zwembad...

Als vertegenwoordiger reis ik zo een beetje het hele vlaamse land af. Mijn trainingsschema is dan ook meestal aangepast aan mijn werkschema. Moet ik langs Antwerpen passeren, vertrek ik 's morgens een uurtje vroeger en ga ik voor mijn eerste winkelbezoek in het Wezenbergbad zwemmen. Moet ik naar Limburg, dan probeer ik dit op een dinsdag of een donderdag te plannen en neem ik mijn fiets mee voor een intensieve training op het circuit van Zolder-Terlamen.
Vandaag stond een voormiddagje Hasselt gepland. In het zwembad aldaar slagen ze erin om op een breedte van ongeveer 12 meter 10 banen te leggen. U begrijpt al dat er dan van een intensieve training niet veel sprake kan zijn. In plaats van mijn boterhammekes op te eten en de krant te lezen trok ik dus met enige tegenzin naar het Hasseltse zwembad. Tot mijn verbazing stelde ik daar vast dat er achter dat overdekt bad een openluchtbad van 50m is! Toeval wou dat de zon nog eens scheen en het water toch wel 23°C was. Voor 2km los te zwemmen ideaal. Tegen de tijd dat ik omgekleed was, waren ook alle scholen vertrokken en werd het zwembad al bevolkt door 1(!) zwemmer. Wij dus met twee in een 50m bad war trouwens nog drie banen lagen, kwestie van de goede en de minder goede zwemmers te scheiden. Tegen de tijd dat ik mijn 2km gezwommen had was de zwembadpopulatie al verdrievoudigd. Ooit al eens 6 man gezien in een 50m bad? Het mag eens iets anders zijn dan de 60 man (in drie of vier banen) in de Wezenberg.