'Un jour sans' in Luxemburg

Weiswampach, een klein dorpje helemaal in het noorden van Luxemburg, voor velen is dit een paradijs voor sigaretten en benzine, voor anderen een jaarlijkse afspraak met de lastigste triathlon uit het belgische SP-circuit. Na tweemaal aan de Powerman, duathlon, te hebben meegedaan trok ik voor de eerste maal (zoals zoveel keren dit seizoen) naar Weiswampach voor de 1/4 triathlon.
De parcoursverkenning de dag ervoor samen met Bert Jammaer leerde dat dit wel een parcours voor mij zou zijn. In één woord te omschrijven: lastig. Na de vorige wedstrijden was ik misschien wat overschat en legde ik mij met de zwemstart op de eerste rij. En ik heb het geweten... Van de eerste meters op mijn tandvlees, een paar keer gesandwiched tussen twee andere zwemmers, een paar keer in de touwen gehangen die het parcour afbakenden, een paar keer overzwommen en vooral iets té veel naar adem moeten happen. Ik denk dat ik al bij al nog redelijk goed uit het water gekomen ben, maar door de inpanningen in de wisselzone zeer veel tijd verloren heb. Heb liggen sukkelen om mijn pak uit te krijgen, mijn helm wou niet direct dicht en nog eens uitgegleden en kennisgemaakt met de luxemburgse bodem. In eerste instantie blijkbaar zonder erg, maar nu lig ik hier toch in de zetel met ijs omdat mijn knoesel niet erg gesteld is op een knoeseltweelingbroer die iets groter is...
Eens op de fiets probeerde ik zo snel mogelijk andere concurrenten in te halen. Dit lukte aardig maar ook niet zonder op mijn adem te trappen. Na zeven kilometer zag ik dat het echt zinloos was om nog verder te proberen op dit lastige parcours en heb mij dan maar rustig naar de wisselzone laten terugbollen.
Einde wedstrijd voor mij. Een ontgoocheling waar ik zeker niet te lang ga blijven bij stilstaan, de rest is toch al boven verwachting geweest... De wedstrijd werd gewonnen door een duitser die vaste klant is in het wereldbekercircuit, dus toch wel van een ander niveau, voor de onverslijtbare Koen Hoeyberghs en Bertje.


De echte wedstrijd
Maar voor Marieke en mij moest dan het moeilijkste nog komen... Iemand die ervaring heeft met zwangere vrouwen weet wel dat die eten moeten hebben als ze honger hebben, en liefst zo rap mogelijk. Wij dus geparkeerd aan een wegrestaurant langs de autostrade. Hadden ze daar toch net geen drie bussen bejaarden gelost zeker. De race kon beginnen... scheldpartijen, ellebogen, kniestoten en ander niet te vernoemen geweld is de sociale doelgroep niet vreemd!! Ik ken ze reeds van in het zwembad. Maar nu was het dessertbuffet hun prooi, alles op weg daar naartoe waren obstakels die zo snel mogelijk moesten overwonnen worden. Zelfs binnen hun eigen soort kennen zij geen schroom: - "Nee, de lift zit vol!" - "Ja maar, Juliette ik kan er toch nog bij?" - "Neeje Jef, dat gaat niet, want Mariette moet er nog bij en die komt direct af". Jefke dan maar met den trap naar boven en mag achteraan in de rij gaan staan, hopend dat er nog crême brulée overgelaten wordt... Aan de kassa wordt je dan ook langs alle kanten belaagd, zie dat hun aardbeientaartje koud wordt! Enige systeem en oefening is wel vereist om met deze mensen mee op daguitstap te gaan. Iedereen heeft zijn eigen functie, de culinair verantwoordelijke kiest wat er gegeten wordt, de schatbewaarders zorgen dat de rekening tot op de laatste cent (!) klopt, maar de belangrijkste taak ligt bij de verkenners. Zij palmen zo snel mogelijk een tafel in om dan richting kassa te zwaaien en zich verbaal te laten gelden met "Jooehooee", "Hier Julia, een schoon plekske",... Jaja eens je dit overleefd hebt is dit een mooi schouwspel om te bekijken terwijl je lekker geniet van je zelf veroverde vol-au-vent met frieten!!
En eindelijk weet ik waarom deze mensen geen tijd te verliezen hebben, ookal hebben ze zeeën van tijd... Zij leven alsof elke minuut hun laatste kan zijn... En kan je het hen dan kwalijk nemen... Nee toch?