New York

Volgende week deze tijd zit mijn seizoen 2007 er echt op. Dan zal ik in New York aan het rondtoeren zijn en in sneltempo zoveel mogelijk proberen te zien. Want naar het schijnt valt er wat te beleven in de stad die nooit slaapt. Zaterdagmorgen om 9h plaatselijke tijd start de JP Morgan Chase Final, 5,6 km vollen bak... Als de start wat meezit (met 700) man hoop ik op een tijd ergens tussen 17'40 en 17'50. Dan zal ik aan 3'10 per kilometer moeten lopen en voor een lange afstandstriatleet behoorlijk snel. Mijn trainingen de laatste weken gingen alvast behoorlijk vlot.
Eergisteren stond de laatste zware intervaltraining op het programma, 2x3km in het Vondelhof aan 9'59 en 10'07, het was lang geleden dat ik nog eens last had van krampen in mijn darmen tijdens training, maar de bij de laatste duizend meter mocht het niet baten en moest ik mijn snelheid toch wel behoorlijk laten zakken. De vorige weken gingen mijn 1000den telkens rond de 3'11, dus die 17'40 moet misschien wel haalbaar zijn. Potten zal ik daar alvast niet breken in de einduitslag... Elk team start met een ploeg van 4 man. Het winnende team vorig jaar liep met z'n allen onder de 17'. Maar kom voor de eer en glorie van je werkgever wil een mens al eens een efforke doen (al is het wel voor drie dagen New York in ruil)!

Lang leve de afwisseling

Sinds vorige zondag zit mijn triatlonseizoen erop. De enige wedstrijd die me nu nog rest is een stratenloop in New York. Ondanks het goede weer en de verschillende invitaties heb ik dit weekend NIET gefietst. Bezoekjes aan het zwembad zitten er nu evenmin in, enkel lopen, lopen en nog eens lopen. De verleiding is natuurlijk groot om nog een paar weken te draaien van 90km... Maar met mijn gevoelige achillespees beperk ik mijn kilometers toch maar tot een 60-tal. Gespreid over 5 trainingen lijkt het alsof ik deze week niets gedaan heb. Twee duurloopjes van 1h, een duurloop met wat extensieve stukken, een stevige intervaltraining en 1 recuperatietraining, dit is mijn trainingsmenu gedurende de voorbije en volgende weken.
Na New York staat de gebruikelijke volledige rust gepland, ik denk dat de drang om dan te fietsen en te zwemmen zeer groot zal zijn... Na een week mis ik het al

1, 2, 3, 4, 5, 6, .., 2x8

Ik ben vandaag niet in mijn opzet geslaagd. Een 7de plaats zou me dit seizoen een mega-tierce opleveren. Van plaats 1 tot 8 had ik ze dit seizoen allemaal al gehad, enkel nummertje 7 ontbrak nog. Met redelijk wat jong geweld aan de start, van de traditionele belgische seizoensafsluiter in Mechelen, wist ik dt dit een niet zo vanzelfsprekende opdracht zou zijn. Met Stijn Goris, Marc Geerts, Kjell Verleysen, Lander Dircken, Bert Jamaer, Simon Decuyper en Wouter Monchy stonden er al zeven man aan de start die allemaal minstens 2 minuten rapper kunnen zwemmen. Dit geschiedde ook, Met ongeveer 2'30" achterstand op Stijn begon ik aan mijn fietsproef. Aan het keerpunt zag ik dat er steeds drie groepjes voor ons uitreden. In die eerste twee zaten deze zeven man. Ondanks de zeer goede samenwerking bij ons in de groep, met oa Hans Moonen en Belgisch juniorenkampioen Gilles Cottyn reden de twee eerste groepjes steeds verder weg. Na een zeer snelle wissel van Gilles, was hij nog het enige opstakel dat in mijn weg stond om mijn jacht naar te zevende plaats te beginnen. Gilles kon ik snel achterlaten, evenals een man of twee uit groepje drie. Tom Mets van het plaatselijke SP&O was de laatste die eraan moest geloven. Langs de vaart kon ik mijn achterstand op die zo begeerde zevende plek goed inschatten en zag dat Wouter Monchy toch iets te ver weg was, meer dan 4 minuten op bijna 11 kilometer was toch iets te veel.

De top 10 werd vervolledigd door Dirk Huyberehts die nog een mooie remonte plaatste en Hans Moonen. De nummers 1 tot 7 staan hierboven reeds in de juiste volgorde.
Fotos volgen in de loop van de week...

Zo kon ik een meer dan geslaagd triatlonseizoen in (mijn tweede home-town) Mechelen afsluiten. De zwembroek en de fies gaan even aan de kant. Mijn loopsloffen hebben nog drie weken arbeid te verrichten in voorbereiding op de JP Morgan Chase Challenge Final in New York op 6 oktober.

Woorden schieten te kort

om te beschrijven hoe groot dit verlies is voor de sportwereld, laat staan voor zijn ouders, broer en zus. Het was al een tijdje geleden dat ik Benny gezien had, maar deze morgen was hij plots akelig dichtbij...

Ik leerde Benny kennen in 2001. Enkele weken voor mijn eerste Europese kampioenschap bij de junioren in Portugal stelde Joerie me voor aan zijn broer. Tot dan kende ik Benny enkel van naam, gezicht en vooral van zijn prestaties. Als 20-jarig broekje in de duathlonwereld durfde ik de nummer 1 amper aanspreken. Achter deze immens grote sportman schuilde een nog veel groter mens. Een voorbeeld daarvan getuigde ons eerste gesprek. Het ging voornamelijk over het parcours van het EK, Benny waarschuwde me direct over het heuvelachtig terrein, de veraderlijke wisselzone en de schooheid van het loopparcours. Na discours van ongeveer 1h kende ik het parcours bijna uit mijn hoofd, enkel en alleen door de beschrijving van Benny die daarvoor uitvoerig tijd voor maakte.

Na de wedstrijd, de zoveelste titel in de rij voor Benny, de eerste voor Joerie werd er uitvoerig gevierd. Daar was Benny ook altijd voor te vinden natuurlijk. Op en top professioneel voor zijn sport, maar als het moest de eerste in de rij om te feesten!

Langs deze weg wil ik dan ook mijn steun betuigen aan de familie en vrienden. Moeder en vader Vansteelant, Joerie, zijn zus, zijn begeleider Marc,... hopelijk vinden jullie in deze moeilijke periode de nodige steun om elkaar te helpen.

Benny, we zullen je missen

Ja Sire, er zijn nog echte militairen...

... die vechten tot de laatste snik, die doorgaan tot ze erbij neervallen, die blijven lopen ookal spat het melkzuur uit hun oren, die nooit of te nimmer versagen,... Of er zo eigenlijk nog veel bestaan weet ik niet, maar eentje van dat, waarschijnlijk, zeldzaam ras zat dit weekend bij ons in de ploeg. Kevin Maggen heeft afgezien, karakter getoond zoals ik het nog niet veel gezien heb.

Door omstandigheden waren wij met 3ct het kleinst in aantal in de laatste reeks van de ploegentriatlon in St.Niklaas. Je mag starten met 5 atleten en de tijd van 3de atleet aan de finish telt. Wij waren slechts met 3, een slechte zwemstart, een lekke band, één iemand kramp in het lopen,... het kan allemaal gebeuren. Maar daar meg je vooral niet aan denken. Na een uitstekende collectieve zwemprestatie konden wij als eerste uit het wisselpark stormen. De mannen van TriGT volgden ons van dichtbij. Door een valpartij werd hun tempo gebroken en konden nooit aansluiten. Iets voorbij halfwege de fietsproef stoomde Bart Arnouts met de rest van zijn Atriac ploeg ons voorbij. Cees (Colijn) en ik konden ons tempo aanpassen aan dat van de antwerpenaren en met een korte achterstand trokken we onze loopschoenen aan.

Door de naweeën van een wip-plash was de lijdensweg van Kevin al enige tijd bezig. Na een paar honderd meters zaten we in het spoor van Arnouts en vader en zoon Jurgens, die toen al twee maats kwijt waren. Kevin liep voor wat hij waard was, Cees zette hem uit de wind en probeerde hem een duwtje in de rug te geven. In de tweede ronde kwam SMO, onder leiding van Michael De Wilde, nog zeer sterk opzetten en zo moest er gesprint worden. Cees kon die mannen nog voorblijven, maar voor Kevin was het loopparcours net 200m te lang.

Aan de meet was er blijkbaar nog verwarring over de exacte podiumplaatsen. In de voorgaande reeksen had de ploeg van Izegem en het gelegenheidsteam van Stefaan en Stijn Veldeman, bijgestaan door Hans Moonen en Tomas Mannaert. Uiteindelijk mochten wij wel samen Atriac en Izegem op het podium. Maar met slechts 50 seconden verschil tussen de eerste ploeg en de vijfde ploeg was dit wel een zeer spannende editie!

Volgende week afspraak in Mechelen voor mijn laatste triatlon van het seizoen.

Aftellen

Nog een kleine 10 dagen en mijn triatlonseizoen 2007 zit erop. Nu zondag staat de ploegenwedstrijd in St. Niklaas op het programma. Absolute toppers vind je bij 3ct niet terug, maar we hebben wel een stevig homogeen team zonder echte zwakke schakel. Ikzelf zal in het zwemmen uit mijn pijp moeten komen om Kurt Preem en Kevin Maggen te volgen. Tijdens de 20 kilometer lange fietsproef zal ik samen met Cees Colijn waarschijnlijk het meeste kopwerk verrichten. Daarna staar er nog een kleine 5 kilometer lopen op het menu. Hier zal het erop aankomen om keuzes te maken. De tijd van de derde atleet aan de meet telt als eindtijd, dus mogen we er onderweg eentje verliezen. Het moeilijkste in deze discipline is dat niemand zich meer kan wegsteken. De echte waardeverhoudingen komen boven, de sterkste loper moet zich aanpassen aan de mindere loper, maar deze mag zich zeker niet vergalopperen in het begin. 5km kan in zo'n geval eindeloos duren... Ik denk dat iedereen zeer gemotiveerd aan de start zal staan. Als iedereen zijn dagje kent vind je ons zondagavond misschien terug op het podium.