Vakantie na Eupen

Na een weekje vakantie waarin vooral Marieke en Jul cetnraal stonden zijn we weer thuis. Zondag na de wedstrijd in Eupen vertrokken wij voor een weekje Luxemburg. Rustig niets doen, wat rondhangen en met onze Jul bezig zijn waren onze drie belangrijkste activiteiten de laatste dagen.

Zes dagen geleden deze tijd stond ik op het podium van het BK 1/2 triathlon in Eupen, dit heeft me toen letterlijk bloed, zweet en bijna tranen gekost. Na de 3/4 triathlon in Stein was dit het tweede en grote doel van mijn seizoen 2007. Omdat de wedstrijd in Eupen samnviel met de Marc Herremans Classic in Antwerpen mocht ik toch wel met podiumambities van start gaan. Ik weet wat ik waard ben op zo'n parcours, maar aan zo een wedstrijd sta je natuurlijk nooit alleen aan de start. Met een heel pak doken we om 10h het water in. Het gevoel tijdens het zwemmen was wel ok, maar telkens ik naar voor keek leken de eersten al zover weg... Als 37ste uit het water op goed drie minuten van Bruno Clerbout, de topfavoriet voor de belgische titel. Ik wist dus wat me te doen stond. Eens op de fiets ging de kraan open. Na een dikke kilometer was er een stukje gaan en keren zodat je perfect kon inschatten wie waar zat. Net voor mij fietste Remy Vasseur (Winnaar van Stein), deze had blijkbaar zijn dagje niet en kon nooit de bebruikelijke vuist maken om te knokken voor een mooie plaats. In volle voorbereiding voor zijn eerste volledige triathlon had hij net enkele zware trainingsweken achter de rug, alvast veel succes Remy in Almere. Kort achter zaten er twee kanshebbers voor de belgische titel, Nick Baelus en Loïc Hélin. Zij waren in het gezelschap van hardrijders Mario Appermans. Nog een tandje bijsteken om deze mannen af te houden hielp niet echt want na een halve van de 4 af te leggen ronden haalden zij mij bij. Toen er iets of wat een groep werd gevormd op de smalle baantjes besloot ik om steeds vooraan post te vatten. In eerste of tweede stelling was ik veilig voor de arbiters. Wat er achter mij gebeurde interesseerde me niet veel, mijn enige doel was om zo ver mogelijk vooraan in de race de loopschoenen te kunnen aantrekken.

De volgorde van het inhalen ben ik ondertussen al een beetje vergeten, maar iedereen Karel Pardaens, Youri Gokel, Bruno Clerbout werden allemaal tot de orde geroepen en sommigen zelfs achtergelaten. Met nog twee ronden te gaan riep David dat we helemaal op kop lagen. Ook toen bleef ik het tempo goed onderhouden wetende dat er een paar kruit in hun loopsloffen hadden liggen. Hoe moeër deze mannen werden hoe groter mijn kansen. Ik moest tenslotte (minimum) 3 van de bovengenoemde mannen achte mij kunnen laten. Met nog een paar kilometer te gaan kwam Nick Baelus eens piepen op de kop van de groep en weg was hij, zelfde truck als in Leuven. Hij kon met een voorsprong beginnen lopen op onze groep die blijkbaar een 10-tal man sterk was (waar ik meer dan de helft, buiten het inhalen, niet van gezien heb) vertrekken. 20 meter achter Bruno dook ik 'den bos' in, Loïc moest zijn straf wegens stayeren uitzitten. Ik rekende om minstens 3 minuten en dat had misschien wel gelukt, achteraf bleken het er maar twee te zijn... Bruno liep niet weg van mij en dat maakte mij alleen maar sterker. Nick kwam in ons visier maar het zou toch 15 kilometer duren eer we hem echt konden achterlaten. Met Bruno heb ik talrijke keren haasje-over gespeeld totdat mijn hamstrings alle medewerking weigerde en ik Bruno in de laatste 1,5 kilometer naar een tweede plaats zag lopen op het BK.

Na 4h en een klet kwam ik als vierde (de wedstrijd werd gewonnen door een Tsjech, Jan Wainer) echt kapot over de meet. Was het in Stein de euforie die me deed zweven, ik weet het niet, alleen weet ik dat ik in Eupen 10 keer meer heb afgezien als toen.

Geluk bij een ongeluk vertrokken we op verlof en brak er voor mij een rustperiode aan. Toen ik na het fietsen de wisselzone inkwam moest ik vaststellen dat één van mijn twee kousen verdwenen was... Ik was dus de eerste aan de meet met slechts 1 kous!! Gevolg, mijn linkse voet lag helemaal open. Allemaal kleine wondjes vooraan, achteraan, opzij. Niet zo leuk als je een schoen probeert aan te doen. Een hele week heb ik rondgelopen op mijn teensletsen en alles is zo mooi kunnen toegroeien.

De twee grote doelstellingen (Stein en Eupen) heb ik zeker niet gemist dit jaar, maar DE grote afspraken moeten nog komen. Vanaf morgen staat mijn blik gericht op de internationale 'ITU' race in Blankenberge, daarna volgt het Wereldkampioenschap voor Belgische ploegen in Sint Niklaas. Midden september is de dan nog de World Cup 'Maneblussertriathlonfinale' in Mechelen. Dan zit mijn triathlonseizoen erop. Maar dan is het nog niet gedaan...

Op 6 oktober neem ik deel aan een kleine jogging in het boergehucht New York in de Verenigde staatjes van de amerikanen, maar daarover later meer.