Als alle puzzelstukjes passen...

... kan je enige tijd later met de nodige trots terugkijken. Tot zaterdag waren mijn beste prestaties ooit een 3de plaats op het EK duathlon en een 3de plaats op mijn allereerste Powerman in Luxemburg. Sinds zondag kan ik zeggen dat mijn 2de plaats in Stein deze twee met glans heeft voorbijgestoken.

Vrijdag vertrokken we al richting oosten en we waren nog niet goed en wel weg, of we stonden al op de pechstrook met een klapband, hopelijk zou dit geen voorteken zijn voor de wedstrijd! Eens aangekomen werd er nog een beetje losgefietst, goed gegeten en op tijd bedje in. Zaterdag moesten we ons reeds aanmelden en maakte ik van de nood een deugd om het parcours eens te verkennen. Ik wist al dat het lastig ging zijn, maar dat deert mij helemaal niet op zo'n wedstrijd. Hoe lastiger hoe beter. Ik ben het toch gewoon om constant in de Vlaamse Ardennen te trainen. De dutch mountains mochten dus geen probleem opleveren. Zaterdagavond arriveerden Mark en Marleen in onze sfeervolle stacaravan en konden we de laatste details (voeding) nog eens overlopen.

Zondagmorgen zag het er goed uit, het had een hele nacht niet geregend en 's morgens kwam de zon zowaar even piepen. Om vijf uur stond de wekker en met toch enige tegenzin werd er een goeie portie havermoutpap (deze had later op de dag wel andere plannen) naar binnen gewerkt. Als één van de eersten arriveerden we aan de haven van Stein. Zo had ik nog alle tijd om alles klaar te zetten, alles nog een dubbel te checken, herrineringen ophalen met oude bekenden (Remy Vasseur, ik zou hem later op de dag nog een paar keer tegen komen), afscheid te nemen van Marieke en Jul voor mijn doop op de 3/4 afstand. Ik had me voorgenomen om mij in het zwemmen niet te veel in te houden. Tijdens de eerste van de twee af te leggen ronden zwom ik vlot mee in een groepje, al voelde ik dat het niet veel sneller moest gaan. Na de eerste ronde moesten we even uit het water, trapje op, trapje af terug het water in. Spectaculair voor het publiek, maar niet voor mij. Als ik uit het water kom moet ik altijd even bekomen en eens in het water duurt het toch een paar slagen eer ik mijn tempo terug gevonden heb. Die tijd was net lang genoeg om de voeten van de laatste in groepje kwijt te spelen. In de tijden achteraf kon ik zien dat ik in die 2de ronde een kleine 2' verloren had ten opzichte van die mannen. Maar ik werd ook door niemand meer bijgehaald.

Eens uit het water was het de bedoeling om in de eerste ronde de kraan open te draaien tot ik wat volk zou tegenkomen. Het leven is aan de durvers en na 2/3 van de 1ste van 4 af te leggen ronde haalde ik mijn zwemgroepje terug bij. In die groep zaten ondermeer Remy Vasseur, die ook zijn debuut maakte op deze afstand, Bas Borreman, nummer 2 van vorig jaar, Corné Klein, nummer 4 van vorig jaar en nog enkele anderen. Op de tweede helling (3 hellingen per ronde) voelde ik dat ik toch wel iets vlotter naar boven reed als de rest. Het was Bas Borreman die de groep terug bracht. Op de derde helling wou ik de forcing voeren. Die hollanders zijn blijkbaar niet gewoon om op kasseitjes te rijden en in geen tijd had ik enkele 100m voorsprong bij elkaar. Terug aan de haven riep Marieke me toe dat ik in 8ste positie lag, ik viel bijna van mijn fiets van het verschieten, want zoveel man was ik nog niet gepasseerd. Ik probeerde het tempo gecontroleerd hoog te houden, maar de achtervolgers kwamen terug onder leiding van Borreman. Ik liet ze terugkomen en nestelde me in tweede positie. Bas op kop, ik erachter en de rest volgde in ons wiel. In de tweede ronde op de tweede helling zag ik dat de rest het moeilijk kreeg en maande Bas aan tot tempo tot de rest zou kraken. Dit gebeurde ook, de rest van de 107 kilometers verliepen zeer monotoon. Bas op kop tijdens alle "vlakke" stukken, ik op de echte hellingen (+10%). Langzaam aan reden we weg en kwamen we dichter bij een volgend groepje, maar dit had ik eigenlijk niet in de mot. Bij het ingaan van de laatste ronde twijfelde ik even of ik wel verder zou volgen, want het tempo van Bas bleef zeer hoog. Het leven is aan de durvers en ik volgde... Met nog vijf kilometer te gaan kwamen we plots bij de groep met onder meer Lautenbacher, de winnaar van vorig jaar. Pots streed ik om de vierde plaats in mjn eerste 3/4 triathlon.

Tijdens het fietsen had ik er goed op gelet om voldoende energie op te nemen. Alles wat je dan in je lijf kapt is echt niet smakelijk en niet zo makkelijk om te verteren. Bij het naderen van het wisselpark voelde ik dat mijn laatste flesje Born terug wou vanwaar het kwam, langs mijn slokdarm terug naar buiten. We zullen wel zien dacht ik...

Eens van de fiets liep ik als vijfde uit het wisselpark. Na een anderhalve kilometer was het dan zover, een boertje met inhoud... 10 seconden stil staan en weer op pad. Plots liep ik als bevrijd en kon vrij snel opschuiven naar plek drie. Nog steeds kon ik het niet geloven maar ik moest doordoen. Nog een dikke 25 kilometer te gaan op dat moment. 5 kilometer ervoor raakte ik even in paniek toen ik merkte dat ik mijn hartslagmeter vergeten was in de wisselzone. "Voldoende eten en kopje gebruike" dan moest het wel lukken. Op het einde van elke ronde stond Marieke klaar met 2 nieuwe energiegellekes. Zo werd ik enigzins verplicht om per ronde 2 gellekes te eten. Bij het ingaan van ronde twee begon mijn maag weer op te spelen. Born maakte plaats voor Cola en zo nam ik toch nog wat koolhydraten tot mij. Iets voorbij halfweg in ronde twee kreeg mijn ontbijt precies ook een beetje heimwee en moest alles eruit! Net aan een bevoorradingspost heb ik ongeveer een minuutje stilgestaan, mond spoelen met wat water, wat cola en weer weg. Voor mijn pauze was ik terug opgeschoven naar plaats 2. Lautenbacher maakte van mijn pauze gebruik om me mijn 2de plaats wee af te snoepen. Met wat minder last kon ik weer op weg. Net toen ik Lautenbacher terug ter orde riep om mijn tweede plaats terug te eisen vloog Remy Vasseur ons voorbij. Hij ging zo snel dat ik de begeleidende fietsers erop attent moest maken dat Remy nu 2de was en ik derde. Zij waren ervan overtuigd dat hij één van de deelnemende trio's was. Achteraf zou blijken dat hij 8(!!!) minuten sneller zou gelopen hebben als ik. Derde plaats mooi zou je denken, maar nog was het niet gedaan...

Bij het ingaan van de laatste ronde zag ik een fietser staan bij een atleet. Er waren enkel fietsers op het parcours bij de eerste drie atleten. Jerzy Kazimier die de hele tijd met meer dan 5 minuten op kop liep moest volledig uitgeput de strijd staken, hepla ik weer tweede. Met nog zes kilometer te gaan liep ik steeds verder uit op Lautenbacher en kon zo nog relatief rustig naar een schitterende tweede plaats lopen.

Aan de meet liep ik recht in de armen van Marieke en Jul, die voorbij de security waren geraakt, om mij als eerste te feliciteren. Alle oppofferingen, alle uren (voor mij trainingsuren, voor Marieke uren alleen thuis), alles in het teken van de sport kan dan toch eens op een dag renderen. Die dag (hopelijk een eerste van nog enkele mooie prestaties) was zondag 24 juni 2007 in Stein (NL)

Regelmatig wordt er mij gevraagd wanneer ik mijn eerste Ironman ga doen. Wel... al enige tijd zeg ik binnen twee jaar, maar misschien zou ik na Stein wel "nooit" gezegd hebben. Omdat dit resultaat nu schitterend was ga ik mijn plannen in die richting ook niet wijzigen. Verstand gebruiken en rustig opbouwen. In 2009 ben ik nogaltijd maar 28 jaar en heb zelfs dan nog tijd zat om in Hawaii te raken, wat uiteindelijk wel voor veel atleten de bedoeling is. Als ik start op een Ironman zal het ook de bedoeling zijn om mij direct te kwalificeren voor de moeder aller triatlons en wil in mijn voorbereiding ook geen onnodige risico's nemen.

Tijdens de wedstrijd heeft Mark verschillende foto's genomen, die cd heb ik nog niet maar voor uitslagen, foto's en videomateriaal kan je steeds vinden op de website van de wedstrijd zelf.