Ere wie ere toekomt

Van één ding heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb in Stein. Geen verkeerde beslissing genomen in de wedstrijd, geen verkeerd materiaal gebruikt,... Na de wedstrijd tijdens de podiumceremonie had ik de kans om Marieke te bedanken voor alles, maar heb een verkeerd antwoord gegeven aan de speaker.

Ik ga even een paar dagen terug, zondagavond Stein iets na 7h: mijn naam wordt afgeroepen als tweede, ik wandel naar het podium met Jul op mijn arm, die Hollandse speaker vond dit natuurlijk geweldig:
Speaker: "Nouw, wat leuk, brengt ie gewoon z'n kleintje mee naar het podium. Hoe oud is ie?"
Ik: "Vier maand"
Speaker: "Jaaa, je moet het maar doen hé, werken, zo'n kleine en dan nog de tijd vinden om te trainen om hier een prachtprestatie af te leveren."
Ik: "Tja, een droombaby..."

Verkeerd antwoord!!

Natuurlijk is Jul een braaf ventje dat ons altijd zeer goed laat slapen zodat ik overdag voldoende kan trainen, voor en na mijn professionele dagtaak. Maar de werkelijke reden stond natuurlijk iets verder met het fototoestel in aanslag. Alleen dankzij Marieke kan ik de nodige tijd in mijn sport steken. Alle uren die ik niet thuis ben 's avonds en in het weekend is zij alleen thuis met Jul. Tegen de tijd dat ik terugkom van mijn training is er altijd wel iets nuttigs gebeurd, eten gemaakt, gekuist, de was (voornamelijk die van mij) gedaan,... Ja zelfs de verbouwingen aan ons huis gaan verder zonder dat ik er mij op sommige momenten iets van aantrek en ja heren, heel af en toe wordt mijn fiets zelfs gekuist!! Ik zou echt niet weten wanneer ik dit allemaal zou doen moest Marieke het niet voor mij zou doen.

Het grote voordeel is natuurlijk dat Marieke in haar jeugdjaren zelf op een redelijk niveau aan triatlon heeft gedaan en zeer goed weet dat je niets voor niets krijgt, dat je alleen maar iets kan bereiken door te werken en veel tijd te investeren. Maar ze moet het wel nog willen natuurlijk...

Daarom nen dikke merci voor mijnen schat